गंभीर चेहर्‍याच्या आणि कधीही न हसणार्‍या, मोजके बोलणार्‍या आणि चार चौघांपासून फटकून राहात आपले वेगळेपण जपणार्‍या माणसालाच जगण्याबद्दलचा गंभीर विचार करणे शक्य होते असा एक समज उगाचच आपल्या समाजात पसरलेला दिसतो.
नाटकवाली मंडळी ही चित्रपटाला नि त्या संबंधित मंडळींपेक्षा स्वत:ला काकणभर (कदाचित हातभरही असेल) उंच समजतात, तर चित्रपटातून बाद झालेले अभिनेते/अभिनेत्रीच फक्त सीरियलमध्ये जातात, असं समजत चित्रपटवाले त्या क्षेत्रातील व्यक्तींना कमी लेखतात.
एवढंच काय, इंटरनेट वरील चित्रपटांसंबंधी माहिती वाचून, स्वस्त झालेल्या कॅमेर्‍यांच्या सहाय्याने एक दोन थातुरमातुर शॉर्ट फिल्म्स बनवून, आपल्या प्रभावळीत त्या चार जणांना दाखवून ’अहो रूपम्‌ अहो ध्वनिम्‌’ या न्यायाने रेकग्निशन मिळवणारी, आणि तेवढ्या भांडवलावर वरील तीनही गटांना ’तद्दन व्यावसायिक’ म्हणून नाके मुरडणारी एक मोठी जमात असते. ती फेसबुकसारख्या फुकट मिळणार्‍या माध्यमांतून बरीच धुमाकूळ घालते. पण ते असो.
Series: This Is Us
Episode: The Game Plan (2016).
So...I think I scared you before. Umm... all that talk of ghosts and dying. All that adult stuff we were reading about. That's some pretty confusing adult stuff. So, uh, you know, I thought I would come up here, show you my painting, tell you what I think my play is about. Because I was thinking, umm..., that it might make us all feel a little bit better.
But you got to promise not to make fun of me, okay?
So, um...
Yeah, I painted this because I felt like the play was about life, you know? And life is full of color. And we each get to come along and we add our own color to the painting. You know? And even though it's not very big, the painting, you sort of have to figure that it goes on forever, you know, in each direction. So, like, to infinity, you know? 'Cause that's kind of like life, right?
And it's really crazy, if you think about it, isn't it, that, a hundred years ago, some guy that I never met came to this country with a suitcase. He has a son, who has a son, who has me.
So, at first, when I was painting, I was thinking, you know, maybe up here (points to upper right corner of the painting), that was that guy's part of the painting and then, you know, down here (points to the bottom left corner of the painting), that's my part of the painting.
And then I started to think, well, what if...
...we're all in the painting, everywhere?
And-and what if we're in the painting before we're born? What if we're in it after we die? And these colors that we keep adding, what if they just keep getting added on top of one another, until eventually we're not even different colors anymore? We're just... one thing... one painting!
I mean, my dad is not with us anymore. He's not alive, but he's with us. He's with me every day. It all just sort of fits somehow. And even if you don't understand how yet, people will die in our lives, people that we love. In the future. Maybe tomorrow. Maybe years from now.
I mean, it's kind of beautiful, right, if you think about it, the fact that just because someone dies, just because you can't see them or talk to them anymore, it doesn't mean they're not still in the painting. I think maybe that's the point of the whole thing.
There's no dying. There's no you or me or them. It's just us. And this... sloppy... wild, colorful, magical thing that has no beginning, it has no end... this right here...
I think, it's us!
---
केविन हा एका प्रसिद्ध टीव्ही सीरियलचा प्रमुख नट. भरपूर प्रसिद्धी आणि पैसा देणारी ही मालिका गुणवत्तादृष्ट्या सामान्य आहे असे समजत तो ती अर्धवट सोडतो, आणि आपण आता नाटकात जाणार असे जाहीर करतो. तसा खुशालचेंडू नसला, तरी बर्‍यापैकी भोगवादी आयुष्य जगणार्‍या केविनला आता तथाकथित श्रेष्ठींकडून रेकग्निशन हवे आहे. त्यासाठी तो आपल्या भावाच्या शहरात, लॉस एंजल्स येथे शिफ्ट होतो.
एकदा नाटकाचे स्क्रिप्ट वाचत असताना त्याच्या दोघी पुतण्यांना त्यात सामील करुन घेतो. या दोन्ही पुतण्यांचे वय आहे अनुक्रमे आठ आणि दहा. दुर्दैवाने नाटकात एके ठिकाणी मृत्यूबद्दल काही संवाद येतो. मुली अर्थातच कुतूहल म्हणून त्याबद्दल विचारू लागतात.
एकुणच ’तारुण्याच्या’ मानसिकतेतून बाहेर न आलेला आणि मुलांसोबत कधीही न राहिलेला, त्यांच्याशी संवाद करताना वेगळे काही संवाद कौशल्य लागते याबाबत पूर्ण अनभिज्ञ असलेला केविन एखाद्या समवयस्काशी बोलावे तसा सहज बोलत राहातो. ’म्हणजे आमचे आईवडील पण मरणार का?’ या प्रश्नाला सहजपणे ’हो, तर काय. सगळेच मरणार.’ असे बोलून जातो. संवाद फिसकटतो आणि मुली झोपायच्या खोलीत निघून जातात.
आपल्याकडून घोटाळा झाला हे तर त्याला समजते. पण मुलांची समजूत कशी घालतात याचे ज्ञान वा अनुभव केविनकडे नाही. तरीही तो त्या मुलींकडे जातो. प्रथम त्यांची माफी मागतो. आणि सहजच आपण केलेले एक पेंटिंग दाखवतो.
त्या पेंटिंगबाबत बोलता बोलता उथळ वाटणारा केविन बरेच काही समंजस बोलून जातो. त्या मुलींचे आजोबा त्याला म्हणत तसे सतत स्वत:च्या कुवतीबाबत शंका घेणारा, सदैव संभ्रमात असणारा केविन जेव्हा क्षणभर त्या संभ्रमातून बाहेर येतो तेव्हा त्याचे विचार इतके लख्ख उमटतात. आणि शब्दांच्या साहाय्याने जगण्याचे एक सुरेख पोर्ट्रेट तो त्या मुलींसमोर रेखाटतो.
संभ्रम... तो संभ्रम हा त्या तांब्या पितळेच्या भांड्यांवरच्या हिरव्या अनाकर्षक कीटणासारखा आहे. तो घासून काढला तर आतली देखणी भांडी लख्ख चकाकू लागतात.
- oOo -
